ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ MARIO LANZA

Ο Σύλλογος Φίλων Μουσικής Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον χολιγουντιανό σούπερ σταρ της δεκαετίας του ’50, Mario Lanza.
 
“Σπουδαιότερη φυσική φωνή του 20^ου αιώνα”. Arturo Toscanini
 
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δημοφιλείς άριες και ελαφρά τραγούδια απ’ όλες τις ταινίες του που αγαπήθηκαν από ένα ευρύ κοινό, κάθε ηλικίας και μουσικής προτίμησης.
Ένα πλούσιο πρόγραμμα σε μεγάλη οθόνη, για όλο τον κόσμο, που θα απολαύσει τον καλλιτέχνη, τραγουδιστή και ηθοποιό.
 
Ο Mario Lanza γεννήθηκε στο Alfredo Arnold Cocozza στη Φιλαδέλφεια, στις 31 Ιανουαρίου του 1921. Γιος Ιταλών μεταναστών, θεωρήθηκε παιδί-θαύμα, χωρίς ιδιαίτερη μουσική μόρφωση. Όσο ήταν ακόμα έφηβος, τον ανακάλυψε ο μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστώνης Serge Koussevitzky, σε μια ακρόαση στη Φιλαδέλφεια και του προσέφερε ολική υποτροφία για να σπουδάσει στο Berkshire Music Center στην πόλη Tanglewood της Μασαχουσέτης. Τον Αύγουστο του 1942 τραγούδησε πρώτη φορά σε όπερα, ερμηνεύοντας τον ρόλο του Fenton στη The Merry Wives of Windsor. Η ανερχόμενη καριέρα του διακόπηκε για να υπηρετήσει τη θητεία του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αμέσως μετά επέστρεψε στις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Μαζί με τον μπάσο George London (1920-1985) και τη σοπράνο Frances Yeend (1913-2008), δημιούργησαν το μουσικό σχήμα Bel Canto Trio, με το οποίο έκαναν μια μεγάλη περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και το Μεξικό. Τον Αύγουστο του 1947, σε μία συναυλία του στο Hollywood Bowl, τράβηξε την προσοχή του Louis B. Mayer, Διευθυντή της εμβληματικής κινηματογραφικής εταιρείας Metro-Goldwyn-Mayer, ο οποίος του πρότεινε αμέσως ένα επταετές συμβόλαιο. Αυτή ήταν η αρχή της μεγάλης καριέρας του στον κινηματόγραφο.
Έπειτα από δύο εμφανίσεις στον ρόλο του Πίνκερτον στην όπερα Madama Butterfly στη Νέα Ορλεάνη, ο κόσμος της όπερας δεν θα τον χειροκροτούσε ξανά. Τον ανακάλυψαν όμως εκατομμύρια φίλοι του κινηματογράφου. Οι ταινίες και οι δίσκοι του τον καθιέρωσαν ως ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της δεκαετίας του ’50.
Ο ξαφνικός θάνατος του στη Ρώμη στις 7 Οκτωβρίου του 1959, ήταν σοκ για τους θαυμαστές του. Ο θάνατος του σε ηλικία μόλις 38 χρονών, αποδόθηκε σε καρδιακή προσβολή, αλλά υπάρχει και μια άλλη θεωρία, σύμφωνα με την οποία ήταν θύμα του γκάνγκστερ Lucky Luciano, λόγω του ότι ο τενόρος αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί του. Έως και σήμερα παραμένει ο μοναδικός οπερατικός τενόρος στην ιστορία, που έγινε αστέρας του Χόλυγουντ. Το 1951 το περιοδικό Time υπογράμμιζε την επιτυχία του, λέγοντας ότι τον λατρεύουν οι έφηβοι, οι νοικοκυρές και οι λάτρεις του τραγουδιού.
Παρ’ όλα αυτά, οι φίλοι της κλασικής μουσικής υποστήριζαν ότι η θέση του ήταν στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης και όχι στη Metro-Goldwyn-Mayer.
Στο περιοδικό Opera News, o Eric Myers χαρακτηρίζει τη φωνή του ως “πλούσια, ώριμη, αλάνθαστη. Μια φωνή που αναμειγνύει την ιταλική φλόγα με την αμερικάνικη σπιρτάδα”. Ο Lanza ήταν Ιταλο-Αμερικάνος πρώτης γενιάς και πέτυχε να προωθήσει τα στοιχεία του παλιού κόσμου με την ενθουσιώδη αισιοδοξία του νέου. “Υπάρχει μια χαρά στη φωνή του, υποστηρίζει ο Myers, που ακτινοβολεί αγνή αγάπη για το τραγούδι, με μια καρδιά ολάνοιχτη στο ακροατήριο”.
Όταν ο Arturo Toscanini αποκάλεσε τον Lanza “σπουδαιότερη φυσική φωνή του 20^ου αιώνα”, δεν ήταν ο μόνος που πίστευε στον Ιταλο-Αμερικανό τενόρο. Σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του, το καλοκαίρι του 1999, στο Grand Park του Σικάγο, 12.000 θαυμαστές συγκεντρώθηκαν για μια γιορτή στη μνήμη του. Και όλα αυτά για έναν άνθρωπο που τραγούδησε μόνο δύο οπερατικούς ρόλους σε ολόκληρη τη ζωή του. Στους θαυμαστές του Mario Lanza περιλαμβάνονται σπουδαίοι καλλιτέχνες όπως οι Sinatra, Presley, Schipa, Kousevitsky, Tebaldi, Tucker, Kirsten και Albanese.
Ο ίδιος είχε δηλώσει “Τραγουδώ από την καρδιά… ερμηνεύω τα λόγια του τραγουδιού και πραγματικά τα νιώθω, από την κορυφή του κεφαλιού μου ως τις άκρες των ποδιών μου… Τραγουδώ σα να εξαρτάται η ζωή μου από αυτό και αν ποτέ σταματήσω να το κάνω, τότε θα σταματήσω να ζω”.