ΤΕΛΙΚΟΣ 10ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΙΑΝΟΥ 'ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΥΜΗΣ'

Ο Διαγωνισμός ξεκίνησε το 2002, διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη και φέρει το όνομα μιας από τις σημαντικότερες μουσικές προσωπικότητες της πόλης μας, του Γιώργου Θυμή.

Συμμετέχουν οι προκριθέντες φιναλίστ του διαγωνισμού.

---

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Nohyoung Kim (Ν. Κορέα)
 
Ludwig van Beethoven: Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 3 σε ντο ελάσσονα, έργο 37
                                       Ι.  Allegro con brio / ΙΙ. Largo / ΙΙΙ. Rondo – Allegro

Στο τρίτο κοντσέρτο του για πιάνο ο Μπετόβεν ακολουθεί τα πρότυπα του Μότσαρτ βάζοντας όμως και τη δική του σφραγίδα ως προς το ύφος, ενώ ενισχύει το ρόλο της ορχήστρας. Τα δύο μελωδικά θέματα του πρώτου μέρους δίνουν την εντύπωση δύο αντίθετων προσωπικοτήτων σε σύγκρουση, σε μία καθηλωτική αντιπαράθεση. Το μεσαίο μέρος (Largo) ξεκινά με ένα αίσθημα φόβου που καταλήγει εξελισσόμενο σε μία γλυκιά προσμονή, ενώ η τονικότητά του είναι σε μι μείζονα, σε αντίθεση με τα άλλα δύο μέρη του που είναι σε ντο ελάσσονα. Το φινάλε είναι ένα φωτεινό αριστούργημα γεμάτο λεπτότητα και χάρη, που σκορπά απλόχερα φως.

---

Linda Lee (Ν. Κορέα)
 
Ludwig van Beethoven: Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 4 σε σολ μείζονα, έργο 58    
                                       Ι.  Allegro moderato / ΙΙ. Andante con moto / ΙΙΙ. Rondo – Vivace
 
Το τέταρτο κοντσέρτο του Μπετόβεν ήταν το τελευταίο έργο που μπόρεσε να παίξει πριν η κώφωση αρχίσει να του δημιουργεί τεράστια προβλήματα ως εκτελεστή. Έργο αρμονικό στην υφή του, που χαρακτηρίζεται από ανεξάντλητο μελωδικό πλούτο και τις τεράστιες δεξιοτεχνικές απαιτήσεις του. Ξεκινά με ένα χαρακτηριστικό μοτίβο από το πιάνο που το παραλαμβάνει η ορχήστρα και σκορπά ένα αίσθημα γαλήνης και μακαριότητας, το οποίο κορυφώνεται όταν επανέρχεται το πιάνο με ένα αυτοσχεδιασμό αρχίζοντας έναν διάλογο με την ορχήστρα.
Το δεύτερο μέρος μεταδίδει ρίγη συγκίνησης μέσα από το σπαρακτικό πένθιμο διάλογο του σολίστα με την ορχήστρα. Από τη μια πλευρά αναδύεται ένα αίσθημα πίκρας και μεγαλοπρέπειας συνάμα, ενώ από το πιάνο εκπέμπεται μία ευγένεια και ένας γλυκός λυρισμός. Η ορχήστρα είναι οι Ερινύες με τα φιδίσια μαλλιά, τα ακοίμητα μάτια και τη φαρμακερή ψυχή που τυραννούν τους καταδικασμένους, ενώ το πιάνο είναι ο Ορφέας που με τη λύρα και το τραγούδι του θρηνεί για τη χαμένη Ευριδίκη του και καταφέρνει να φέρει δάκρυα στα μάτια ακόμη και αυτών των φριχτών πλασμάτων. Ο Μπετόβεν τοποθετεί τον εαυτό του στη θέση του Ορφέα και περιγράφει τον τρόμο του μπροστά στην επερχόμενη κώφωση, διακηρύσσοντας παράλληλα την πίστη του ότι η μουσική του θα νικήσει στο τέλος.
Το φινάλε είναι ένα πνευματώδες ροντό που απλώνεται με γοητεία και λαμπρότητα με μία ορμή που παρασέρνει τον ακροατή στο συναρπαστικό του κόσμο. Η ενέργεια που απλώνεται είναι καθηλωτική. Η ορχήστρα παίζει με θυμό, ενώ στον πιανίστα δίνεται η ευκαιρία να ξεδιπλώσει όλη του τη δεξιοτεχνία.

---

Junhui Chen (Κίνα)
 
Sergei Rachmaninoff: Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 σε ντο ελάσσονα, έργο 18   
                                    Ι. Moderato / ΙΙ. Adagio sostenuto / ΙΙΙ. Allegro Scherzando
 
Το δεύτερο κοντσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ είναι το πλέον δημοφιλές από τα τέσσερα συνολικά που έγραψε και ένα από τα γνωστότερα του πιανιστικού ρεπερτορίου, ενώ ήταν αυτό που τον καθιέρωσε ως σημαντικό συνθέτη. Όπως όλα τα κοντσέρτα για πιάνο του Ραχμάνινοφ έτσι κι αυτό, αποτελεί πρόκληση για κάθε ερμηνευτή, δεδομένου ότι ο σπουδαίος αυτός πιανίστας που προκαλούσε ντελίριο ενθουσιασμού σε κάθε του εμφάνιση με το αέρινο παίξιμο και τη σοκαριστική άνεση στην ερμηνεία ακόμη και των πλέον απαιτητικών έργων, τα έγραφε πρωτίστως για τον εαυτό του.
Το δεύτερο κοντσέρτο το συνέθεσε στο τέλος μίας ιδιαίτερα επίπονης ψυχολογικά περιόδου που ξεκίνησε από την άσχημη υποδοχή της πρώτης συμφωνίας του. Είναι αφιερωμένο στο γιατρό Nikolai Dahl, οι υπνοθεραπείες του οποίου βοήθησαν το συνθέτη να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη και να βρει δύναμη να ξαναγράψει μουσική. Αποτελεί ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά έργα του συνθετικού ύφους του Ραχμάνινοφ, ο οποίος δεν ακολούθησε ποτέ την εθνική παράδοση του Γκλίνκα και των επιγόνων του της ‘Ομάδας των 5’, αλλά ούτε τις σύγχρονές του διεθνείς τάσεις. Το κοντσέρτο έχει πλούσιες αναφορές στον Τσαϊκόφσκι και το γερμανικό ρομαντισμό, όμως δεν χάνει στιγμή την προσωπική σφραγίδα του δημιουργού του. Η θερμή μελωδική του γραμμή, καθώς και η φυσικότητα με την οποία εξελίσσεται, αποκαλύπτουν το πηγαίο της έμπνευσης του Ραχμάνινοφ και αποκαλύπτουν μία εκπληκτική επιδεξιότητα στο χτίσιμο ενός κοντσέρτου για πιάνο. Πίσω από τη ρομαντική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί, κεντρίζουν την προσοχή οι έντονες μελωδικές μεταπτώσεις, που υποδηλώνουν αλληλοσυγκρουόμενες ψυχολογικές καταστάσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή πιανιστική τεχνική που απαιτεί ο συνθέτης οδηγούν τον ερμηνευτή στα όρια.

---