Τριαντάφυλλος Τρανός

Ο εικαστικός Τριαντάφυλλος Τρανός γεννήθηκε το 1960. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και διδάκτορας του ίδιου τμήματος. Εργάστηκε ως καθηγητής σε όλες τις βαθμίδες της τυπικής εκπαίδευσης στην Εκπαίδευση Ενηλίκων, στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Νεάπολης Θεσσαλονίκης και σε αυτό των Φυλακών Διαβατών Θεσσαλονίκης. Σήμερα διδάσκει στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Χρησιμοποιεί κυρίως μελάνι, κάρβουνο και ελάχιστο χρώμα πάνω σε χαρτί ή σε απροετοίμαστο καμβά. Από τη δεκαετία του 1990 ήδη οι μορφές στα έργα του, ανοίκειες και αφαιρετικές, έτειναν να μιμηθούν φυσικά μορφώματα, κυρίως δόντια, αστέρια ή βουνά. Αυτοί οι πειραματισμοί οδήγησαν στη συνέχεια στη δημιουργία μιας μεγάλης σειράς έργων και περίοπτων κατασκευών τα οποία συνδυασμένα συγκροτούν έναν αντιπροοπτικό χώρο, ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση με την Ευκλείδεια αντίληψη του γεωμετρικού χώρου. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης καταλήγει σε μια αναπαραστατική πρόταση που «περιστρέφεται» με τους δικούς της κανόνες, ασκώντας συχνά στο θεατή την αποπροσανατολιστική επίδραση ενός βίαιου, ταραγμένου περιβάλλοντος που δύσκολα αναγνωρίζεται ή χαρτογραφείται. Τα θέματα της εικαστικής του έρευνας είναι συγκεκριμένα και λιγοστά, συνήθως ενσωματώνουν στοιχεία αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, όχι όμως με τρόπο άμεσο ή προφανή. Η ποίηση, όπως είναι π.χ. αυτή του Νίκου Καρούζου αλλά και ένα συγκεκριμένο είδος ερμητικών μουσικών έργων έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση των έργων: λειτουργούν για τον καλλιτέχνη ως έναυσμα και ως παράδειγμα ταυτόχρονα. Τα έργα του επιδεικνύουν συχνά μια σχεδόν μελετημένη αδιαφορία για την οπτική τάξη. Προσπαθούν να «μιλήσουν» στον θεατή μέσω μιας φτωχής, υπαινικτικής γλώσσας χωρίς οι εικόνες που παράγουν να εμπνέουν κάποια εξαιρετική αποκάλυψη. Δείχνουν να σκοντάφτουν ως προς τη σημασία. Παρόλα αυτά τα θεματικά υλικά και τα οπτικά στοιχεία που τα συνθέτουν παράγουν με ένα ορισμένο τρόπο ένα αποτέλεσμα που δεν είναι απλό. Μοιάζει με το μηχανισμό που κινητοποιείται όταν σκεφτόμαστε το κενό του διαστήματος, την αταξία και την απεραντοσύνη της θάλασσας, όταν απολαμβάνουμε το χιόνι που πέφτει, το κρύο, τον αέρα, τη μοναξιά, την απόσταση και την επιθυμία που όλα αυτά συνεπάγονται. Αποπνέουν ένα ρίγος που διαπερνά τον θεατή όπως ο ψυχρός άνεμος που έρχεται το χειμώνα από τα βουνά ή εκείνος που φυσά καταπάνω μας από έναν άλλο πλανήτη.