Roby Lakatos
Ο τσιγγάνος βιολιστής Roby Lakatos δεν είναι μόνο ένας βιρτουόζος που βάζει φωτιά στις χορδές αλλά κι ένας μουσικής με εξαιρετική ευελιξία στυλ. Εξ ίσου άνετος όταν ερμηνεύει κλασσική μουσική κι όταν παίζει τζαζ ή το δικό του Ουγγαρέζικο ιδίωμα, ο Lakatos είναι ο σπάνιος εκείνος μουσικός δε χωρά σε κανέναν ορισμό. Μιλούν για αυτόν ως τον "βιολιστή του διαβόλου", τον κλασσικό βιρτουόζο, τον αυτοσχεδιαστή της τζαζ, το συνθέτη και διασκευαστή, και εκείνον που μας γυρίζει πίσω στο 19ο αιώνα. Και, πράγματι, είναι όλα αυτά συγχρόνως. Είναι από εκείνους τους οικουμενικούς μουσικούς που τόσο σπάνια συναντά κανείς στις ημέρες μας – ένας μουσικός του οποίου η δύναμη ερμηνείας έχει τις ρίζες της στον αυτοσχεδιασμό και τη σύνθεση. Έχει ερμηνεύσει σε μεγάλες αίθουσες και φεστιβάλ της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής.
Γεννημένος το 1965 στη μυθική οικογένεια των τσιγγάνων βιολιστών απογόνων του Janos Bihari, του "Βασιλιά των Τσιγγάνων βιολιστών", ο Roby Lakatos μπήκε στη μουσική από παιδί και σε ηλικία εννιά χρονών είχε ήδη πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του ως πρώτος βιολιστής ενός τσιγγάνικου συγκροτήματος. Η μουσική του καριέρα εξελίχθηκε όχι μόνο μέσα στα πλαίσια της δικής του οικογένειας αλλά και στο Ωδείο Béla Bartók της Βουδαπέστης, όπου απέσπασε το πρώτο βραβείο κλασσικού βιολιού, το 1984. Μεταξύ 1986 και 1996, ο ίδιος και το σύνολό του μάγεψαν το κοινό των "Les Ateliers de la grande Ille", στις Βρυξέλλες, το μουσικό τους σπίτι για όλη αυτήν την περίοδο.
Συνεργάστηκε με τους Vadim Repin και Stéphane Grappelli, ενώ ο Sir Yehudi Menuhin εξέφρασε το μεγάλο του θαυμασμό για το παίξιμό του και δεν παρέλειπε ποτέ να επισκεφτεί το club των Βρυξελλών για να ακούσει το Lakatos. Το Μάρτιο του 2004, ο Lakatos ξεσήκωσε τον ενθουσιασμό του κοινού μαζί με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου στο φεστιβάλ της ορχήστρας "Μεγάλα ταλέντα του βιολιού", μαζί με το Maxim Vengerov.
Όταν ο Roby Lakatos συνδυάζει τη λεγόμενη "κλασσική μουσική" με τη μαγεία της Ουγγαρο-τσιγγάνικης ζωτικότητας, δεν καταλήγει σε μια στάση ασεβή απέναντι στην ανώτερη πολιτιστική κληρονομιά. Περισσότερο αντικατοπτρίζει τη βαθιά ριζωμένη παράδοση των Τσιγγάνων και προσφέρει νέες, γεμάτες αναζωογόνηση απολαύσεις στον ακροατή και λάτρη της μουσικής. Και, όπως ο Λιστ, ο Μπραμς και άλλοι χρησιμοποιούσαν Ουγγαρέζικες αρμονίες στις συνθέσεις τους, έτσι και τώρα το κοινό απολαμβάνει την αντιπαράσταση αυτών των κλασσικών με τις τσιγγάνικες ρίζες. Αυτό αναζωογονεί όλους εκείνους τους άνδρες και τις γυναίκες στων οποίων τις φλέβες κυλά ακόμη, έστω και λίγο, από το αίμα του περιπλανώμενου πνεύματος.