Beni Montresor

Θεατρικός, κινηματογραφικός και τηλεοπτικός σκηνοθέτης, σκηνογράφος και σεναριογράφος, ο Beni Montresor που χάθηκε πρόωρα το 2002 έχει εργαστεί στις μεγαλύτερες σκηνές όπερας του κόσμου, αλλά και για το New York Ballet και το Μπρόντγουεϊ. Η παραγωγή του, Σαλώμη, που ανέβηκε στην Τουλούζ, τιμήθηκε με το Βραβείο του γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού. Για τη συνεισφορά του στην τέχνη του μπαλέτου του απονεμήθηκε το Βραβείο "Massine" και έχει κερδίσει τέσσερις υποψηφιότητες για τα Βραβεία "Tony" χάρη στη δουλειά του στο Μπρόντγουεϊ. Ο Montresor που τα τελευταία χρόνια ζούσε μεταξύ Βερόνας και Νέας Υόρκης, τιμήθηκε από τη Νέα Υόρκη μ’ έναν εντελώς ιδιαίτερο τρόπο: το 1981 οργανώθηκε στο Lincoln Center μια ανθολογική έκθεση με τίτλο Η μαγεία του Montresor, όπως ακριβώς ονομάστηκε και ένας τόμος ο οποίος εκδόθηκε και στην Ιταλία από τις εκδόσεις Novecento. Το 1995 έγινε στο Teatro alla Scala η πρεμιέρα του μπαλέτου Μάγισσες της Βενετίας (σε μουσική του Philip Glass), γραμμένου από τον Beni Montresor, ενώ δική του είναι και η υπογραφή της σκηνοθεσίας, των σκηνικών και των κοστουμιών. Το pièce του Amorous Deception (Πλάνες του έρωτα) βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Ράσμορ το 1995 και η Λειτουργία του βραβεύτηκε στο Teatro Franco Parenti του Μιλάνου το 1996. Με την ταινία Pilgrimage (Προσκύνημα) ο Beni Montresor συμμετείχε και στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1998 παρουσίασε στο Φεστιβάλ Σαίξπηρ στη Βερόνα το μιούζικαλ Δωδέκατη Νύχτα, μια διασκευή της κωμωδίας του Σαίξπηρ, με μουσική του Rossini. Για το έργο αυτό τιμήθηκε με το βραβείο "Basilica Palladiana". Ανάμεσα στα τελευταία έργα του θα πρέπει ν’ αναφέρουμε τη σκηνοθεσία του Οθέλλου για το άνοιγμα της σαιζόν 1999 στο Teatro Colòn του Μπουένος Άιρες, του Σαμψών και Δαλιδά στο Teatro Real της Μαδρίτης, της Εύθυμης Χήρας στην Arena της Βερόνας και του Amorous Deceptions στο Παρίσι με την Isabelle Huppert. Μετά την επανάληψη του Φάουστ στο Carlo Felice της Τζένοβας, ο Beni Montresor, με την ευκαιρία των εκδηλώσεων προς τιμή του Puccini, ανέλαβε τη σκηνοθεσία της Τόσκα στο Τόρε ντελ Λάγκο και της Αΐντα στη Virginia Opera του Νόρφολκ, που το 2000 γιόρταζε την 25η επέτειό της.