ΜΑΡΙΤΑ ΠΑΠΑΡΙΖΟΥ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΚΑΣ: Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

---

Α' Μέρος
Gabriel Fauré (1845-1924)
1. Le Papillon et la Fleur, Έργο 1, Αρ. 1
2. Automne, Έργο 18, Αρ. 3
3. Au Bord de l'Eau, Έργο 8, Αρ. 1
4. Après un Rêve, Έργο 7, Αρ. 1
5. La Fleur qui va sur l'Eau, Έργο 85, Αρ. 2
 
Maurice Ravel (1875-1937)
1. Epigrammes de Clément Marot:
-a. D'Anne qui me jecta de la Neige, Μ. 21, Αρ. 1
-b. D'Anne jouant de l'Espinette, M. 10, Αρ. 2
2. Vocalise-Étude, en Forme de Habanera, M. 51
3. Από τον Κύκλο Chants Populaires, M.A. 17:
-a. Chanson Italienne: Penchée à ma Fenêtre
4. Deux Mélodies Hébraïques, M.A. 22
-a. L'Énigme Éternelle: Monde tu nous Interogges
-b. Kaddisch: Que ta Gloire, ô Roi des Rois

Β' Μέρος
Claude Debussy (1862-1918)
1. Trois Chansons de Bilitis, L. 90
-a. La Flûte de Pan
-b. La Chevelure
-c. Le Tombeau des Naïades
 
Henri Duparc (1848-1933)
1. Phidylé
2. L'Invitation au Voyage
3. Le Manoir de Rosemonde
4. Chanson Triste, Έργο 2, Αρ. 4
5. La Vague et la Cloche

---

Ο έρωτας της ποίησης με τη μουσική.
Η ποίηση και η μουσική είναι σαν “δύο ποτάμια που αναβλύζουν από δύο διαφορετικές πηγές και μπορούν να φτάσουν σε γάμο καλύτερα από όλες τις άλλες τέχνες”, έγραψε κάποτε ο μεγάλος Γερμανός αρχιμουσικός Βίλχελμ Φούρτβαινγκλερ.
Ο γάμος αυτός έγινε τελικώς στη Γαλλία του 19ου αιώνα, αν και, έως το 1890, οι συνθετικοί πειραματισμοί πάνω στη δύσκολη προσωδία της γαλλικής γλώσσας δεν ήταν απολύτως επιτυχείς. Ωστόσο, στην πορεία, η αγάπη σπουδαίων ιμπρεσιονιστών και μεταρομαντικών μουσουργών για την ποίηση, όπως του Κλωντ Ντεμπυσύ, του Μωρίς Ραβέλ, του Γκαμπριέλ Φωρέ ή του Ανρί Ντυπάρκ, κατάφερε να ανοίξει ένα γόνιμο διάλογο ανάμεσα στις δύο τέχνες, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας πλούσιας παρακαταθήκης από έντεχνα τραγούδια (γνωστά και ως mélodies) για τις επερχόμενες γενεές συνθετών, ερμηνευτών, αλλά και για το κοινό.